Rozdział dziesiąty

Dwie pierwsze lekcje minęły szybko. W głowie nadal miałam wspomnienia z dzieciństwa, kiedy to mój wujaszek opiekował się mną i zabawiał w wolnym czasie. Wyszłam nie zwracając na nic uwagi. Mijałam każdego myśląc tylko o wcześniejszych wydarzeniach, a także o katastrofie. Przecisnęłam się przez tłum na nikogo nie zwracając uwagi choć do mnie mówili. Wzięłam książkę od matematyki i inne rzeczy. W skład wchodziła kartka, którą dała Kurenai do zrobienia.

Pod pachą trzymałam książki będąc całkiem nie obieca. Chciałabym już wszystko zakończyć. Wszystkie rozmyślenia na temat rodziny pędziły przez głowę.

-Szlag! – krzyknęłam i kopnęłam jedną z szafek co spowodowało wgniecenie. – Ups.. – wyszeptałam. Odeszłam, a wszyscy na mnie spojrzeli jakbym była duchem. Bałam się konsekwencji chodzenia do szkoły. Musiał być jakiś konkretny powód, a na pewno nie jest nim wpasowanie się w tłum. Nigdy się nie wpasuje? Dlaczego? Ponieważ wtedy miałam różowe włosy i teraz mam…! Nic się nigdy nie zmieni.

-Niby co? – usłyszałam głos Ino. Stanęłam opierając się o ścianę. – A co ja niby robię? Chcę by była po naszej stronie, ale sama z nią zaczęłaś. To twoja wina, Karin. Przez ciebie wszystko jest w moich rękach. Sakura…

-Przestań, ona ma po prostu być po naszej stronie, bo za nią pójdzie cała szkoła. Rozumiesz to? Jeśli będzie z nami to nawet buntownicy za nią pójdą. Zadarła z bratem Sasuke, a to może być dobre i dla nas.

-Nie lubię jej, choć to moja siostra. – westchnęła – Wręcz nienawidzę. Tylko się popisuje jaka jest mądra. W dodatku każe mi nie odzywać się do Sasuke. Jest podła, a ona niby może się odzywać? On tylko na nią patrzy. To takie irytujące. – warknęła.

-Nie martw się. -  powiedziała ruda. – Niedługo zapomni o Nim, gdy dowie się kto tu rządzi. Będzie mała, szarą myszką. – poczułam z tyłu ciepły oddech. Odwróciłam głowę. Naszego nosy się zetknęły i wstrzymałam oddech.

-Nie wolno tak podsłuchiwać. – powiedział zbyt głośno. Wepchnęłam go do schowka wchodząc razem z nim. Nie było tak ciasno jakby się zdawało, choć nasze ciała prawie się dotykały. Odwróciłam głowę w bok przysłuchując się dalszej rozmowie dziewczyn, która była głośniejsza! Stały tuż przy drzwiach.

-Ona wygląda jak jakaś lalka. – wypowiedziała Ino. Zacisnęłam dłonie  w pięść na koszuli bruneta – Wygląda niczym Barbie, która potrzebuje tylko chłopaka, który ją przeleci. – zaśmieli się. – Jeszcze trochę poudawajmy a potem…

-Ona się na to nie nabierze. – usłyszałam głos Hinaty?

-Ty lepiej się nie wtrącaj. Skąd wiesz, że się nie nabierze? Ona jest głupsza od nas.

-Nie prawda. Jest od was mądrzejsza, i po co ona wam po stronie? Przecież nie jesteście zakochane w Uchiha Itachim, tylko w jego bracie. Chcecie z niej zrobić szarą myszkę? Chyba za późno. Widzieliście, że cała szkołą na jej temat huczy i sądzę, że nie przestanie. Będzie na wyższym szczeblu od was. – mówiła. Ryzykujesz – pomyślałam. Wiedziałam, że Itachi wpatruje się we mnie intensywniej.

-Chcesz znowu oberwać? – zapytała Karin

-To nie ma znaczenia czy oberwę czy nie. Ty i twoja świata zawsze tak robi, wyeliminuje konkurencję. On przejrzy na oczy i was znienawidzi. – odeszła, a one zaczęły klnąć. Pożegnały się odchodząc. Ino udaje „fajną”, a tak naprawdę jest podłą zdzirą. Chciałam odejść, ale jego ręce nie pozwoliły mi na to.

-Puść mnie, musze iść. Wepchnęłam cię tylko dlatego, że nie chciałam aby nas zobaczyli i podejrzewali. Nie mogą po prostu wiedzieć. – patrzał na mnie przez cały czas. – C-co? – zapytałam.

-Masz na pieńku z siostrą.

-To nie… Tak mam. – uniósł brew do góry. Nie mogę mu nic powiedzieć, że Ino tak naprawdę nie jest moją siostrą.  Jak by to wyglądało? Nie za dobrze, prawda? W dodatku on jest tym „złym” wyśmiał by mnie za udawanie kogoś kim nie jestem. – A teraz proszę abyś mnie puścił, musze iść na matematykę, ale co taki facet jak ty może wiedzieć. – wyswobodziłam się i wyszłam z schowku. Wyszedł za mną. Widziałam w jego oczach jakby małe szczęście.

-Bracie… co ty tam z nią robiłeś? – usłyszałam baryton Sasuke. 

-Rozmawiałem. Chodź powiem ci coś bardzo ciekawego. – spojrzałam na niego, gdy uchwycił brata za ramię i ciągnął przed siebie by z nim dokładnie porozmawiać. Byłam pewna o czym będzie ich tajemnicza konwersacja. Ino i Karin uważają mnie za głupią lalę, która musi być wydymana przez faceta. No to jeszcze się przekonają jakie cuda może zdziałać Haruno Sakura w pojedynkę!

Dwie następne lekcje szybko minęły, do nikogo się nie odzywałam i nie wychodziłam. Nie miałam ochoty, chciałam tylko przemyśleć o najlepiej zrobić by oderwać się od Ino.  Mogłabym jej powiedzieć, że nasz zakład jest nie ważny i chyba tak zrobię. Musze żyć własnym życiem. Wzięłam dwie kartki z zadaniami przekazując Kurenai.

-Dlaczego wcześniej nie dałaś?

-Nie chciałam przeszkadzać w lekcji. – wzięła – I tak mają opóźnienia. – uśmiechnęłam się biorąc swoje rzeczy idąc w stronę szafki. Nikogo już nie było. No tak, pora lunchu. Sama nie wiedziałam czy mam tak iść czy też nie? Ino i jej świata na pewno będą, a  w końcu chcę porozmawiać.

-Sakura.. – usłyszałam dźwięczny głos Ino. Spojrzałam na nią zimnym wzrokiem. Drgnęła. – Stało się coś?

-Nie. Wybacz jakoś nie mam humoru. Zepsuł się dwie godziny temu. Co byś chciała? – zapytałam

-Idziesz do stołówki?

-Nie. Nie mam ochoty. Tak właściwie nasz zakład jest unieważniony, rób sobie co chcesz z Sasuke. – machnęłam ręką odchodząc. Schowałam do szafki wszystkie rzeczy biorąc książkę z geografii. W oddali dostrzegłam Hiante, która ukosem spojrzała na Sasuke, który śmiał się z blondynem. Ino wydawała się być taka miłą osobą, ale kobieta ma wiele twarzy. Musze jakoś sobie poradzić, znów zostałam sama.

-Sasuke. – spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem. – twój numer, oddaje. – nie rozumiał.

-Myślałem...

-To już nie ważne. Pojawiły się pewna komplikacje. Każdy powinien zadbać o siebie, jeśli będzie chciała to sama cię poprosi. A teraz wybacz.. – odeszłam od niego. Hinata popatrzała na mnie zdziwiona jakby nie rozumiała. Westchnęłam cicho chcąc wyjść, ale na mojej drodze stanął nie kto inny jak długo włosy brunet bez koszulki.  Oniemiałam, choć nie powinnam. Chciałam iść w innym kierunku, ale mnie uchwycił bym mu nie uciekła.

-Teraz chcesz ode mnie uciec? Nie ładnie. – zaśmiał się do mojego ucha. Czułam wilgotne, miękkie usta na szyi. Drgnęłam próbując się wyrwać. Żadnych mężczyzn w moim życiu, nigdy! Spuściłam głowę. Strach przed tym wszystkim był większy, więc mogłam  bać się wszystkiego. – Najpierw się przytulasz a teraz..

-Nie przytulałam się! – podniosłam glos, aż wszyscy spojrzeli.

-Jak to nie. Dotykałaś mnie w sch.. – nadepnęłam mu na nogę. Zapiszczał jak mała dziewczyna. Chciałam się wyrwać, ale nie pozwolił, wiec wylądowaliśmy na ziemi. Siedział na mnie okrakiem. Chciał mnie pocałować, ale uderzyłam go w policzek z całej siły spychając z siebie na szafki. Wstałam.

-Nie jestem dziwką!! – krzyknęłam na niego. Spojrzał na mnie masując tył głowy. Uchwyciłam go za ramiona patrząc wściekła – Przestań myśleć, że jesteś taki super, bo wcale nie jesteś! Nie dla mnie.. – odeszłam wściekła na bruneta. Pierwszy raz się tak zezłościłam dzięki Ino. Wszystko co knuje jest do niczego. Maja mnie za głupią dobrze, ale zadarli z nie właściwą osobą. Powinni to zapamiętać…

-Co jej jest? Wczoraj..

-Ma zły dzień. – odpowiedziała Hinata.

-A  ty to…

-Ah.. Hyuuga Hinata chodzi z nią do klasy. Chyba wiem czym jest spowodowany cały nastrój różowej. – wyszłam z budynku nie przejmując się niczym. Próbowałam się uspokoić, ale to było na nic. Usiadłam przy drzewie wiśni czując aromat pyłków kwiatowych. Miałam już dosyć, dlaczego takie cos mnie zdenerwowało? Zdzira podszywała się pod przyjaciółkę, a tak naprawdę była dwulicową jędzą. Egoistyczna franca – pomyślałam. Powinnam się uspokoić, być sobą, nie ważne, że ktoś chce ze mnie zrobić marionetkę. Sama zrobię z siebie użytek i będę taka jak zawsze. Nikt nie może poznać po mnie zmiany.

-Sakura… - nade mną nachylała się granatowo włosa dziewczyna z malutkim uśmiechem – Wiem, że to przytłaczające. Mówiłam ci, że jesteś całkiem inna od niej, nie powinnaś tak reagować na brata Sasuke. Nic nie zawinił. W dodatku Ino już dawno o tobie mówiła, o twoim przyjeździe. Karin i ona to jędze o których mało kto wie bo nie chcą pokazać swojej prawdziwej natury. Mogę się przysiąść? – wskazałam ręką by to zrobiła. – Karin to jędza, która każdego chce wyeliminować. Sasuke to jej życie i to się nie zmieni. Od jej przeprowadzki szaleje za nim, a Ino gdy go pierwszy raz zobaczyła robiła to samo. Musi być tylko jego. To tak jakby kierowały jego życiem. Chcą byś się do nich przyłączyła ponieważ masz charakterek i możesz odganiać innych od niego.

-To głupie.

Westchnęła.

-Właśnie. Tylko, że one tego nie rozumieją. Sasuke chce żyć własnym trybem,  le ma w pewnym rodzaju fanki, a co do jego brata to je odstrasza. – uśmiechnęłam się – Itachi to odzwierciedlenie Sasuke.

-Nie prawda. – powiedziałam do niej spoglądając na nią. Patrzała zdziwiona. – Jego uśmiech jest śliczni. Może jest szorstki, ale za razem delikatny. Potrafiłby…

-Słyszysz siebie? Widzisz jak on się zachuje w szkole, a poza nią tez tak samo. Jest w konflikcie z rodzicami, nigdy się nie zmieni. Sasuke i on nie rozmawiają za często ze sobą, a w dodatku Itachi prawdopodobnie kiedyś po pijanemu pobił dziewczynę. To jest szkolny gangster… - westchnęłam. Wczorajszy uśmiech mówił co innego.

-On umie się uśmiechać.

-Sztucznie.

-Wcale nie. – patrzała na mnie – Wczoraj widziałam ten prawdziwy uśmiech. Był przepełniony radością, nie uwierzę w plotki o nim dopóki sama się nie przekonam. Jego osoba może być naprawdę bardzo ciekawa. Może tego nie zauważasz, ale w jego oczach widać…

-Ból? – zapytała. Patrzałam na nią z niedowierzaniem. – Też to widzę. Czasami wydaje się zazdrosny o Sasuke, ale to mu przechodzi z czasem, gdy jest z kumplami. Oni mają dziewczyny, a on? Siedzi jak palec, nigdy jej nie znajdzie bo zajmuje się głupotami.

-Jakimi?

-Mówi się, że naprawdę jest w ulicznym gangu, ale to kolejna plotka. Nie uwierzysz w nią, sama w nią nie wierzę. Gdyby tak naprawdę był w ulicznym gangu miałby poważniejsze rany i brak czasu na naukę, a przez pewien czas naprawdę spadły mu oceny. Może dlatego rodzice maja  z nim problem. Nigdy nie mają dla niego czasu tylko dla Sasuke. Wiesz Sasuke był często faworyzowany i za późno zdali sobie z tego sprawę. Dlatego nie ma dobrych kontaktów z rodziną. – jego mały gang wyszedł ze szkoły śmiejąc się. Zauważyłam jak na mnie spogląda, ale odwróciłam spojrzenie. Wiedziałam tyle, że muszę pozbierać się do kupy.

-Od kiedy kochasz Sasuke?

-E.. Będziesz się śmiała, ale od przedszkola. Nigdy o tym nie wiedział. Od przedszkola dostawał ode mnie animowane czekoladki. Nigdy nie dowiedział się kim tak naprawdę jestem, ale jako jedyne jadł ze wszystkich. Czułam się jakby mnie wybierał. Choć podpisywałam się swoim przezwiskiem w podstawówce.

-Jak brzmiał?

-Kwitnący fiołek. I tak nigdy się nie dowie kto dawał mu czekoladki i tak zostanie. – westchnęła – I jutro tak samo dostanie jak zawsze. A ty? Dajesz komuś? – spojrzałam na długo włos ego, który śmiał się z przyjaciółmi, którzy popalali. – Dlaczego właśnie on?

-Nie wiem, tak wyszło. Po prostu słyszałam, że nie dostaje żadnych, może dlatego.

-Litość? Szlachetne. Choć on nie chce litości, wyrzuci jak resztę, które dostawał w sekrecie. Od żadnej nie przyjął. Każda dziewczyna, która była w szkole i mu dawała załamywała się.  Sama nie wiem czy on nie lubi czekolady czy..

-Lubi, widziałam jak je i wiem nawet jaka więc zrobię mu.. Myślałam o torcie, ale może też zrobię czekoladki.   Jeśli wyrzuci trudno. – powiedziałam patrząc na niego.

-Hm.. Będziesz robić z Ino?

-Nie. Sama. Nie będę jej pomagała, każdy ma włożyć swój wysiłek.

-Chodź do mnie. – spojrzałam na nią – Wiem, że dopiero co się poznałyśmy i nie ufasz mi tak bardzo, ale może razem byśmy zrobiły te czekoladki? Ty i ja razem? W końcu i tak nikt się nie dowie. Jak będziesz miała ochotę to możesz przenocować, dla mojej rodziny to nie problem. I tak mam tatę i siostrę. Na pewno będę szczęśliwi jak przyprowadzę koleżankę. Nigdy tego nie robiłam bo ich nie mam.

-Rozumiem. Tez tak miałam, gdy.. – zamilkłam – Nie ważne. Szkoda, że nie mogę nikomu powiedzieć prawdy w końcu to głupia tajemnica. No nic to powiedz gdzie mieszkasz?

-Blisko centrum handlowego. Pójdę z tobą po wszystkie produkty i wtedy razem pójdziemy. W końcu zajmie to nam dużo pracy.

-Tak. Dziękuję. – wstałam z zamiarem odejścia widząc jak Uchiha się wpatruje. Od kiedy on tak patrzał?

-Nie patrz tak na niego bo pomyśli, że się zabujałaś.

-Ja? W nim? W patyczaku?

-Pa-ty-czkau? – przeliterowała wstając i zaczęła się śmiać. Uchwyciła mnie za ramię – Tu trochę przesadziłaś, przecież on ma mięśnia i to większe niż Sasuke. Może dlatego ma ciche wielbicielki. Patrzenie na ciało – prychnęła – żenada, ale musze przyznać, że maja gust. Jak myślisz kogo zaprosi na bal? – spojrzeliśmy an Itachiego, który w tym momencie rozmawiał z  Deidarą. – On jest niezłą partią tak jak Sasuke. Nawet jak jest groźny to każda chciałaby z nim iść, w końcu to Uchiha.

-Uchiha czy nie Uchiha co za różnica? Chodzi tylko o to aby dobrze się bawić. – wzruszyłam ramionami. Jakoś nie interesowało mnie kogo zaprosi na bal końcowy. Teraz było ważne by wszystko się ułożyło. Moje Zycie, moja przyszłość i najważniejsze: złapanie przestępców!