Rozdział trzynasty

Itachi miał jednak źle w życiu. Jego dziewczyna i przyjaciel razem w łóżku, w dodatku widział to na własne oczy. Nie dziwię się, że traktuje kobiety jak suki bez uczuć. Jeśli On doznał takiego szoku. Jego uczucia wzięły górę i na pewno popełnił błąd, ale czy go żałował? Nie wiedziałam. On jest zagadkowym facetem. Słyszałam hałas z klasy obok, która była Sasuke i jego brata. Byłam pewna, że zaraz coś tak się stanie. Ryknęli śmiechem…

Nie wiem w jaki sposób im się udaje zachowywać tak na lekcji pani Kurenai, ale szacunek. Sasuke na pewno jest wściekły.  Po pomieszczeniu rozszedł się dźwięk pukania do drzwi. Nauczycielka wydała z siebie aksamitny głos. Siedziałam patrząc na książkę, w której były dzieła sztuki. Było bardzo ciekaw, nawet nie interesowałam się kto odwiedził nasza klasę.

-Przepraszam, że przeszkadzam w lekcji, ale pani Kurenai prosi Sakure do siebie. – spojrzałam na dziewczynę, która przyszła po mnie. Nie wiedziałam o co chodzi, dlaczego w czasie lekcji chce mnie widzieć? W dodatku tam gdzie jest Itachi? To przerąbane! Jeśli znów się spotkam z tym idiotą.

-Możesz iść, w końcu i tak jesteś do przodu. – kiwnęłam głową wstając zostawiając swoje rzeczy. Westchnęłam cicho myśląc jedynie tylko o tym, że przez chwilę będę w klasie z Itachim Uchiha.  Boże niech mnie ktoś ratuje! Nie chcę przekroczyć progu tamtej klasy…? Wyszłam za kobietą, która zatrzymała się parę kroków od drzwi. Zrobiłam to samo.

-Nie odbierzesz nam Itachiego. Wiesz, że w tej klasie jest jego była dziewczyna? – zapytała spoglądając na mnie.

-Nie, nie wiem. Jakoś się tym nie interesuje.  Jego dziewczyna go zraniła i to dosyć mocno. Niby czemu mam się nią interesować, on na pewno jeszcze odczuwa skutki jej zdrady. – spojrzała na mnie wściekła. Uchwyciła mnie przyciągając do ściany. Wpatrywałam się w żółte oczy kobiety. Ciemno seledynowe włosy zafalowały od lekkiego uderzenia dotykając końcówkami policzków. Nie odrywałam od niej spojrzenia. Jej zachowanie, ona jest zazdrosna. Usta wygięły się w grymasie, lekko pomalowane na róż.

-Ty.. czy ty wiesz jak to się stało? Jesteś nowicjuszką i nic nie wiesz o jego byłej. Tak zdradziła go z przyjacielem, to był zwykły przypadek, ale on nie znosi niewiernych. Dlatego będę o niego walczyła do samego końca. Zapamiętaj to sobie, nie oddam go gówniarze, która myśli, że wszystko może robić co się podoba. A także myśli o odebraniu Itachiego.

-Odebraniu? Nie raczej nie. On mnie wcale nie interesuje. Jest przystojny, ale to nie zmienia faktu. Róbcie sobie co chcecie, ja go nie lubię, wręcz nienawidzę. Nie ma szacunku do kobiet. A podsumowując twoją wypowiedź to ty byłaś jego dziewczyną. – oddaliła się o krok – Chcesz odpokutować swoją winę? Jesteś li jest uparty tak jak myślę robisz wszystko na marnę. Zepsułaś jego i całe życie jakie miał przed sobą. Nie chwila, wy to zepsuliście. Przecież Deidara, tak chyba miał na imię, także zniszczył to życie. Mam to gdzieś co będziesz robić, ja tylko będę go unikać jak to robiłam. – wypowiedziałam chcąc od niej odejść, ale uchwyciła mnie za ramię.

-Nie. Ty się w nim zabujałaś. – chciałam coś powiedzieć, a e powstrzymała mnie – Odzyskam go tylko dla siebie. Będzie mój jak dawniej, więc radzę ci się w nic nie mieszać. Jestes wrzutem na dupie, który trzeba zlikwidować, a zrobię to ja, Wayali Kiku. – spojrzałam na nią jak odchodzi do klasy. Weszłam za nią. – Przyprowadziłam ją. – zamknęłam za sobą drzwi.

-Dlaczego chciała mnie pani widzieć? – zapytałam podchodząc w jej stronę nawet nie spoglądając na Uchiha. Widziałam jak się we mnie wpatrywał, a najgorsze, że zaczęli się śmiać z jakiegoś powodu. Podała mi kartki, na których było sto procent. Wszystko dobrze, jakie to przewidywalne.

-Masz wyższy poziom od reszty. – powiedziała przekazując kolejny plik kartek – jeśli to rozwiążesz to będę pewna. Są trudniejsze zadania, więc radzę nad tym pogłówkować. – spojrzałam na zadania. Łatwe – pomyślałam. Wolałam jej nic nie mówić bo da mi na poziomie studenckim. 

-To wszystko?

-Nie. Powodzenia z naszym szkolnym gangsterem. Mam nadzieję, że wygrasz.  

-Z patyczakiem nie przegram. Do widzenia. – obróciłam się odchodząc. Patrzał na mnie wściekły. Już wiedziałam o co chodzi. Był umięśniony, ale nie pozwolę by o tym wiedział z moich ust. Trzeba trochę podrażnić lwa, który może niedługo ugryźć swoją ofiarę. Nie miałam pojęcia jak długo to potrwa. Weszłam do swojej klasy i usiadłam na miejscu.

Westchnęłam.

Hinata na mnie spojrzała z lekkim uśmiechem i zaczytała się w lekturze. Rozbrzmiał dzwonek mówiący o końcu lekcji. Wstałam biorąc książki i zadania z matematyki. Doszłam szybko do szafki. Po obu stronach usłyszałam trzaśnięcie rak. Czyżby się zdenerwował? Wyczułam specyficzną woń męskich perfum, która pochodziła z jego perfum. Obróciłam się spoglądając w jego oczy. Wściekły – pomyślałam.

-Oj nie złość się. – poklepałam go po policzku – W końcu wyrobisz sobie mięśnia. – zamknęłam szafkę z zamiarem odejścia, ale mi nie pozwolił. Hinata wpatrywała się w Nas, a obok niej stanął  Sasuke. Z pewnością się zdziwiła. Zaczęli rozmawiać co mnie ucieszyło, ale miałam gorszy problem, którym był Itachi.

-Ty mała… - obrócił mnie z powrotem do siebie – Obrażasz mnie.

-Oj naprawdę…? To nie przepraszam. – zaśmiałam się, ale nadal opierałam się o szafkę, gdzie były jego ręce. Jego ciało było zbyt blisko mojego. Uchwycił za przegub i położył sobie na brzuchu. Przejechałam ręką wyczuwając każdy miesień an ciele. Brzuch miał twardy dzięki mięśnia. Można by powiedzieć, ze to bardzo pociągające. Nie mogę powiedzieć prawdy, bo inaczej co by ze mnie był za kat?  – Hm.. Malutki, prawie wcale go nie czuć. – minęłam go szybko odchodząc.

-Oj nie zdziw się, że dzisiaj przegrasz. – powiedział do siebie. Obejrzałam się widząc na jego ustach uśmiech. Do mnie dobiegła Hinata z rumieńcami na twarzy. Rozmowa na pewno ją wyczerpała w końcu kocha się w nim od przedszkola.

-Poznałam ją. – wypowiedziałam pewnie.

-Kogo?

-Byłą dziewczynę Itachiego, chodzi do tej samej klasy co on i jakoś dziwnie miała na imię. Nie pamiętam wyleciało mi z głowy. Kaki..? Nie, czekaj.. Kaku..? Też nie. Kiku!. O tak, właśnie tak. Suka jednym słowem. – zaśmiała się.

-Wiem coś na ten temat. Ma obsesje na punkcie Itachiego. Wszystkie dziewczyny by odganiała, ale nie sądziła, że pojawi się taka silna konkurentka. W końcu ma do czynienia z kimś ważnym i polegnie. – patrzała na mnie śmiejąc się. Ona chyba nie mówiła o mnie, nie? Ja niby miałabym być lepsza od tej Kiki? Nigdy! Niech sobie bierze Itachiego, który możliwe, że ją odrzuci.  – Każda, która chciała się do niego zbliżyć ostrzegała ją, że zrobi z niej miazgę. Faktycznie tak było, nawet próbowała zabić.

-Zabić? – zapytałam.

-Tak. Kiku powinna być w psychiatry ku, jak by się dowiedziała, że jesteście razem nawet posunęła by się do zabicia ciebie. Twoje życie było by w niebezpieczeństwie, a dla bezpieczeństwa Itachi by z tobą zerwał. To groźna kobieta i nie okrzesana, więc najlepiej nikomu nie mówić o związku jaki byś kiedyś miała z Itachim

-Nie będzie żadnego związku. To dupek..

-Tak się właśnie zaczyna. Najpierw nienawiść, później uczucie zaczyna robić się głębsze po poznaniu wad drugiej osoby, a potem pach – z palców zrobiła broń, która niby wystrzeliła – jesteś pochłonięta przez miłość, która ciągle rośnie i rośnie.

-Tu chyba przesadzasz. Ja i On? To się nie wpisuje w rejestr. – powiedziałam do niej. Zaśmiała się cicho wpatrując się prosto, do której Sali wchodził Sasuke. Westchnęła. Znów mamy lekcję obok siebie.  To będzie istny koszmar! Zauważyłam dziewczynę z seledynowymi włosami, która spojrzała na mnie wściekła. Ominął ją brunet, który spojrzał na mnie i na nią. Widocznie był pewny tego co się święci.  Usiadłam w ławce czekając na nauczyciela.

-Sakura.. – odezwała się Ino. Spojrzałam na nią, była lekko podenerwowana. Wiedziałam co jest tego powodem. – Dlaczego ty się z nią zadajesz? Ona…

-Jest inna od ciebie, tak wiem, ale jest bardzo pomocna. Nie wykorzystuje jej, i powiedz Karin, że do jej grupy się nie przyłączę – wystraszyła się – Tak wszystko słyszałam. Każde słowo. Dlatego powiedziałam ci, ze koniec z tym zakładem. Skoro masz mnie za głupią to może dbaj sama o siebie.  Tak będzie lepiej. Nie musisz mnie lubić, więc…

-Dobra, zrozumiałam. Daj mi numer Sasuke.

-Nie mam. – zdziwiła się – Oddałam mu kartkę, którą dał. Nie potrzebuje jego numeru skoro nie będę do niego dzwoniła aby ci pomagał z matematyką.  – odwróciła się napięcie. Będę miała z nią na pieńku! Oj będzie źle. Mam już z jedna na pieńku, a teraz z drugą? Po prostu wspaniale.

Lekcja sztuki była bardziej przydatna niż bym myślała. Temat : „Człowiek”. Namalować coś w ciągu tygodnia na temat człowieka, nie wiem nigdy tym się nie interesowałam, choć miałam parę ciekawych propozycji na pracę. Sama nie wiedziałam czy będzie to możliwe, w końcu będą wywieszone na holu. Zaczęłam szkicować człowieka z wczoraj, który tak delikatnie się uśmiechał. Nie mogłam uwierzyć, że jego uśmiech tak mi się podobał. Byłam taka pewna swojego, ale dlaczego tylko On mi wchodzi do głowy? Szlag by to trafił!

Dwie kolejne lekcje minęły szybko, ostatniej nie mieliśmy z powodu braku nauczyciela. Za jednym razem byłam zadowolona, a za drugim zdenerwowana. Sama nie wiedziałam jak to wszystko się skończy. W końcu kapitan drużyny i dziewczyna, która grała na podwórku zmierzą się jeden na jeden. Stanęłam przy szafce otwierając. Boże błogosławcie mnie, abym dała palantowi radę!

-Sakura.. – spojrzałam na gratowo włosom – U la.. Co z tobą? Masz tremę? Nie martw się nikt cię nie będzie obwiniał za przegraną. To tylko gra. Macie dwadzieścia minut na grę pierwszej połowy. Dasz radę, wierzę w Ciebie. 

-Nie o to chodzi. Bardziej chodzi mi o to, że jeśli przegram on mnie… - przełknęłam gulę stojącą w gardle – pocałuje.

-Nie będzie tak źle. Przecież jego usta… - spojrzałam na nią – Dobra już milczę.

-Została godzina. – spojrzałam na mężczyznę, który wydał z siebie dźwięczne słowa – Masz jeszcze czas na zrezygnowanie. Więc jak? Poddajesz się? – zamknęłam szafkę z lekkim chukiem. Obróciłam się do niego podchodząc.

-Hm.. Nie. Z Toba nie przegram, bo jesteś malutki i marniutki. – zaśmiałam się odchodząc w stronę szatni, gdzie chciałam się przebrać. W głowie miałam jeszcze dużo wiadomości na temat piłki nożnej, ale jak to w praktyce bywa to wszystko idzie na opak. Musze wygrać, nie chce by mnie pocałował. Nie chwila, on w ogóle nie ma praw tego robić. Ze mną szła Hinata. – Przyznam się, denerwuje się.

-Nie martw się, będę z tobą. – weszliśmy do szatni, gdzie nikogo nie było. Zaczęłam się rozbierać i wkrótce po tym na plecach poczułam delikatną dłoń. Uśmiechnęłam się.

-Straszne, co nie? Przed śmiercią rodziców bawiłam się ogniem i się popatrzyłam. Bawiłam się później z wujkiem zapominając o świczce, którą zapaliłam i podpaliła się zasłona. Spadła na mnie. Ubranie się podpaliło, a mama chcąc mi pomóc zdarła razem z skórą. Ten ból pamiętam do dziś, ale wiem, że to nie jest jej wina. Może nie jest to duże bo lekarze pomogli w jakimś stopniu. Kiedyś wyglądało to gorzej, ale nadal mogę wyczuć ten palący smród.

-Przykro mi.

-Nic się strasznego nie stało, żyję! Dlatego trzymam się z daleka od mężczyzn. Oni by nie zrozumieli co to znaczy mieć taką kobietę jak ja. A Itachi? On nigdy by nie wybrał kobiety z obrażeniami. – po policzku spłynęła łza, którą szybko wytarłam. Ubrałam białą bluzkę, która zasłaniała cały brzuch. Nie chciałam by było widać jakiejkolwiek skazy.

-Nie wiesz jaki on jest, więc skąd możesz wiedzieć jak zareaguje?

-Jak każdy facet, którego odstaraszałam od siebie. Ucieknie wiedząc co się stało. Może nie wszyscy są tacy, ale jego postrzeganie mojej osoby będzie inne gdy tylko się dowie jaka jestem. Przecież sama wiesz, że córka prezydenta nie żyje i długo nie pożyje. Wszyscy uciekną gdy się dowiedzą o mojej osobie, prawda? Nikt nie zrozumie z nich tego co przeszłam i co przechodzę ukrywając się. – założyłam czarne szorty. Uchwyciła za ramiona patrząc na mnie.

-Sakura opamiętaj się. Faceci, jak bracia Uchiha, nie są tacy. Patrzą bardziej na charakter. Kiku jest suką, dopiero przekonał się po czasie jaka była jego dziewczyna. Deidara nie był pierwszym chłopakiem, z którym zdradziła go Kiku. Itachi o tym nie wie, ale słyszałam jej rozmowę jak się chwaliła, w czasie związku z Itachim, że spała jeszcze z Hidanem, z młodszych klas zalicza się do Kankuro i jeszcze paru osób, ale ci ich nie zliczę. On o tym nie wie. Dlatego Kiku jest na przegranej pozycji, bo zdradziła wielokrotnie.

-Dlaczego nikt mu o tym nie powiedział?

-Wiesz co by się stało gdyby Hidan przyznał się do zdrady z Kiku? Matko, to samo co z Deidarą, tak samo by cierpiał w katuszach ignorowania  a także został by pobity. Itachi nienawidzi, gdy są osoby, które potrafią tylko zdradzać, a nic nie dawać w zamian. On chce tylko mieć uczciwą dziewczynę.

-Nawet jeśli, to ja ją nie będę. Prawdy mu nie powiem. – powiedziałam wstając chowając do swojej szafki rzeczy. Razem wyszliśmy słysząc jakiś szmer, ale nikogo nie zauważyliśmy. Wyszliśmy na zewnątrz idąc w stronę boiska, gdzie nikogo nie było. Musiałam przed tym wszystkim się rozciągnąć. Wystarczyło mi parę chwil by być już w formie.